«Ένα ακόμη πολύ σημαντικό σημείο είναι η αγωνιώδης προσπάθεια του Ξένου να αποδείξει, όπως άλλωστε όλοι οι λόγιοι της εποχής του μετά τη διατύπωση της θεωρίας του Fallmerayer, ότι η νεότερη Ελλάδα δεν είναι, παρά η συνέχεια της αρχαίας. Αυτό προσπαθεί να το πετύχει, κυρίως μέσω: α) της αυστηρής καθαρεύουσας που χρησιμοποιεί στα αφηγηματικά μέρη του έργου, β) τον παραλληλισμού της ζωής των αρχαίων με τη ζωή των νεότερων Ελλήνων, γ) των διαρκών αναφορών στη μυθολογία, δ) των περιγραφών των αρχαιολογικών χώρων, ε) των συγκρίσεων νέων και αρχαίων μαχών, που στην κυριολεξία κατακλύζουν το έργο.»