«Θα καθορίζαμε περισσότερο την προσφορά του, αν λέγαμε ότι στις σελίδες των διηγημάτων του πάνε πλάι-πλάι ο ηθογράφος κι ο ψυχογράφος σε μια συνεργασία που έχει σφιχτό δέσιμο με το άφθονο αυτοβιογραφικό υλικό και παρουσιάζει υποδειγματική ενότητα. Αλλά θα αποκαλύπταμε περισσότερο το μυστικό της τέχνης ή, αν θέλετε, της τεχνικής του Βιζυηνού, αν υπογραμμίζαμε τούτο το βασικό: προσέχει τα εξωτερικά στοιχεία του αφηγηματικού λόγου, για να περάσει με ασφάλεια στη βαθύτερη υπόσταση του ανθρώπου κ’ εκεί να επιμείνει, να επιμείνει πολύ, και να πολιορκήσει τη συνείδηση του και να την δει στην όποια αναταραχή της, στην όποια κρίση που την βασανίζει ή και την δυναμώνει. Κι όλ’ αυτά, που είναι καθαρή ανταρσία στην καθιερωμένη λογοτεχνία της εποχής, γίνονται χωρίς θόρυβο, χωρίς μανιφέστα και χωρίς προκλήσεις. Έχουν το βάρος του αληθινού γεγονότος, που δε χρειάζεται τον αλαλαγμό της λογοτεχνικής φατρίας.»