«Αναφορικά με το κοσμοπολίτικο ή το ανθρώπινο, σε μια ευρύτερη έννοια, στοιχείο στα διηγήματα του Βιζυηνού, θα μπορούσε κανείς βάσιμα να υποστήριξη πως μέσα σ’ αυτά δεν υπάρχουν φυλετικές διακρίσεις και προκαταλήψεις. Έλληνες και Τούρκοι στο "Ποίος ήτον ο φονεύς του αδελφού μου" και στο "Μοσκώβ Σελήμ" μοιράζονται το ίδιο την αγάπη ή την συμπάθεια του συγγραφέα. Ο Βιζυηνός γράφει χωρίς φανατισμό, και το εθνικό πάθος ή μίσος δεν ανεβαίνει ποτέ στο προσκήνιο, στο πρώτο επίπεδο των διηγημάτων του· έτσι και ο Κιαμήλ και ο Μοσκώβ Σελήμ εικονίζονται σε όλες τους τις ανθρώπινες πλευρές, στις αδυναμίες και στα παθήματά τους, και μας γίνονται το ίδιο γνώριμοι, αγαπητοί, οικείοι, όπως και η μητέρα ή ο παππούς του αφηγητή.»