«I. Ο διάλογος.
Οι διάλογοι στο Φθινόπωρο έχουν πολλά ιδιότυπα χαρακτηριστικά. Είναι, εν πρώτοις, όλοι φυσικοί. Είναι, έπειτα, άφθονοι- τόσον άφθονοι, ώστε πιστεύω, ότι με τις σκηνικές "ελευθεριότητες" των πολυπράκτων που επικρατούν στο σύγχρονο θέατρο, το Φθινόπωρο εύκολα θα ημπορούσε ολόκληρο να μεταγραφή για τη σκηνή, αν αποφάσιζε κανείς να θυσιάση τις περιγραφές του.
Τέλος, είναι σύντομοι. Όλοι τους στιχομυθίες. Και όλες μένουν ημιτελείς. Κάθε φράσις, έχει ανάγκην από συμπληρωματικές ερωτήσεις, για ν' αναπτυχθή το νόημα της. Συχνά όμως ούτε με τις ερωτήσεις αναπτύσσεται. Και συχνά πάλι, οι ερωτήσεις αυτές δεν γίνονται καν. Μολαταύτα, φαίνεται ότι τα πρόσωπα κατά τον άστατο κι αλλοπρόσαλλον αυτόν τρόπο, συνεννοούνται. Οι αποσιωπήσεις τους φαίνονται φυσικές. Τα υπονοούμενα, τα μαντεύουν, θα ημπορούσαν κάποτε και να μη μιλούν. Έτσι, οι διάλογοι γίνονται "interna corporis": συχνά, τα πρόσωπα καταντούν να μιλούν μόνο για λογαριασμό τους.
Λοιπόν, τι σύγχυσις —φαντάζεται κανείς— μπορεί να πηγάση από παρόμοιους διάλογους, ερμητικούς, αδιαπέραστους, αδιέξοδους!
Όχι, δεν έχει μεγάλη σημασία το πράγμα για το Φθινόπωρο: γιατί κανείς διάλογος του δεν είναι σημαντικός για την πλοκή. Όλοι ανεξαιρέτως περιστρέφονται γύρω από τη συνειθισμένη κοινοτοπία της επαρχιακής αστικής ζωής. Όσον είναι, με τον τρόπο τους, διεξοδικοί για τα μηδαμινά, τόσον είναι γυμνοί από κάθε κύριο. Δεν παρουσίαζουν λοιπόν οι διάλογοι κανένα δραματικό ενδιαφέρον, δηλαδή καμμιάν αφορμή, κανένα κλειδί, για την κατανόηση των χαρακτήρων.»