«Η Αγάπη στο χωριό είναι ένα ακόμη σύμπτωμα της απεγνωσμένης εξέγερσης στην κοινωνική αδικία, που προκαλείται από την καθυστέρηση του λαού (και το φταίξιμο, αφήνεται να εννοηθεί, ανήκει αποκλειστικά στην άρχουσα τάξη). Ο Χατζόπουλος, με τη σειρά του, καταγγέλλει κι αυτός τη συναισθηματική αποστέγνωση που μοιραία επιφέρει ο φετιχισμός του χρήματος και της ιδιοκτησίας. Ο πύργος τον Ακροπόταμου (δημοσιευμένος σε συνέχειες στα 1909) είναι η ιστορία τριών ξεπεσμένων γεροντοκορών που ζουν απομονωμένες στην προληπτική και ανώφελη υπερηφάνεια τους, μέσα σε ένα αγροτικό περιβάλλον, εντελώς κυνικό και εχθρικό. Η κατάσταση τους είναι μια διαρκής ματαιότητα, χωρίς ελπίδες ή αυταπάτες. Ο Χατζόπουλος δεν κρύβει τη συγκίνηση του που, όμως, δεν μεταπίπτει σε οίκτο- ξέρει να ενδίδει στην ποίηση, να σκύβει πάνω από τους πονεμένους. Ό,τι, όμως, ενδιαφέρει περισσότερο από την άποψη της αφηγηματικής τεχνικής, είναι ότι δεν επιμένει πια στις δυσάρεστες μικρολεπτομέρειες αλλά παρατηρεί με τις αισθήσεις σχεδόν χαλαρωμένες, χωρίς να αφήνεται να τον σκληρήνει η ένταση της μαχητικότητας. Η γραφή του ποικίλλει· κι αν τα γεγονότα δικαιώνουν την απαισιοδοξία του και η καταπίεση της αγροτικής κοινωνίας δικαιολογεί την ανυπομονησία του για μια ριζοσπαστική μεταρρύθμιση, το μυθιστόρημα στο σύνολο του προβάλλει την ανθρώπινη ζωή στη συνθετότητά της παρακάμπτοντας κάθε δογματισμό και μονομέρεια. Πάντως, στην αναζήτηση μιας νέας αφηγηματικής γλώσσας, σταθμό θα αποτελέσει το μυθιστόρημα Φθινόπωρο (1917).»