«Το σύνολο του έργου είναι μια κραυγή αγωνίας που βγαίνει μέσ' από στήθη πονεμένα, αλλά γεμάτα από θέληση υγείας, κι απλώνεται προς την αταραξία του απείρου σαν επίκληση και σαν επιταγή · κλείνει μέσα της το παραλήρημα της ζωής και το σπαραγμό του θανάτου, εναλλάσσεται απ' τους απλούστερους ως τους συνθετότερους τόνους και μεταφέρει σε ήχους τις αντιθέσεις που μάχονται κάθε τόσο να διασπάσουν την ενότητα του ηθικού. Από την αρχή ως το τέλος διαπνέεται από μια βαθιά συμπόνια προς τα πλάσματα κι αποκλείει, την αντιπάθεια που στέκεται τυφλή μπρος σε ριζικές αδικίες και σ' απρόκλητους κατατρεγμούς. Ο συγγραφέας έχει γνωρίσει τον άνθρωπο στην ώρα των πληγών του και είχε την περιέργεια να τον εξετάσει χωρίς αηδία στις πιο ταπεινωτικές κινήσεις του, αυτές που επιβάλλονται απ' την αυτοσυντήρηση. Τον εμελέτησε με την ευσυνειδησία του θεραπευτή που ζητάει να βρει το κακό και δεν εδίστασε να βάλει το χέρι του στη σάρκα που είχε χάσει την όψη της τη λουλουδισμένη. Είδε να κρέμεται από πάνω του η φοβερή απειλή κι έριξε ένα δυνατό ξεφωνητό φρίκης, σάλπισμα ειδοποιητήριο κινδύνου, που κατά βάθος είν' ένας ύμνος υστερικός προς το μεγάλο της γης αγαθό, τη θεία κληρονομιά των θνητών.»