«Η Αιολική γη είναι έργο δίχως μορφή. Διαβάζοντάς την αισθάνεσαι μιαν άπειρη και ναρκωτική γλυκερότητα, μιαν ηθική και πνευματική αποχαύνωση (όταν δεν αηδιάζεις και δεν αγαναχτείς μ' αυτή την ανανδρία ενός ανθρώπου που έζησε το 1922 και γράφει το 1943), αλλ' αυτό βέβαια δεν είναι λυρισμός, δεν είναι ο σκοπός ενός λυρικού έργου, για να μη λογαριάσουμε πως δεν πρέπει και δεν μπορεί να είναι ο σκοπός ενός έργου που μιλάει για την Αιολίδα, γράφεται στην Ελλάδα και κυκλοφορεί το 1943. Η κυριότερη αδυναμία της μορφής της είναι το ξέφτισμα της λέξης. Πουθενά δεν μπορεί να πει κανείς τη θεία φράση του Σολωμού "κάθε λέξη εβγήκε μεστή από νόημα". Εξωτερικά όλες οι λέξεις είναι επιβλητικές — έννοιες ποσότητας, δύναμης, έννοιες αφηρημένες, λέξεις με κεφαλαίο το αρχικό, άλλες αισθηματικότατες, από μέσα όμως είναι όλες κούφιες. Αλλ' όταν ένα λυρικό πεζογράφημα δεν καταξιώνει τη λέξη, πως μπορεί να λέγεται έργο λυρικό, πως μπορεί να είναι λογοτέχνημα; Η Αιολική γη είναι Η Ωραία του Πέραν του 1943.»