«Η αφήγηση στο Νούμερο πρόβαλε ένα σκηνικό αποκαλυπτικό. Επιπλέον, η ευαισθησία του συγγραφέα βρισκόταν τότε στο απόγειό της [...]. Έβλεπε το θέμα μ' έναν εντελώς διαφορετικόν τρόπο και το εξέφραζε επίσης διαφορετικά από τον Μυριβήλη της Ζωής εν Τάφω. Όσο κι αν ο Μυριβήλης ήταν δραματικά γραφικός, μ' ένα χιούμορ που έφτανε κάποτε στην ύψιστη τραγικότητα, με τον Βενέζη για πρώτη φορά το θέμα άγγιζε το όριο μιας νέας πρωτοτυπίας, από το γεγονός ότι ο οίκτος που εκφραζόταν στο Νούμερο δεν ήταν μόνο για τους βασανιζομένους, αλλά και για τους ίδιους τους βασανιστές. Δεν ξέρω αν άλλος συγγραφέας, απ' αυτούς που
περιέγραψαν τα χιτλερικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως, είχε αυτή τη μεγαλοψυχία. Αυτό το κορύφωμα του οίκτου, χωρίς διάκριση, δεν ξέρουμε ως ποιο σημείο είναι ένα εύρημα για τον ίδιο τον Ηλία Βενέζη. Ήταν όμως, οπωσδήποτε, η έκφραση μιας αλήθειας που πρέπει να κατοικούσε μέσα του. Την ανακάλυψε, τη χρησιμοποίησε, με τη νεανική εκείνη ευαισθησία, που ακόμη σε τίποτα δεν είχε φθαρεί.»