«Διότι, σε τελευταία ανάλυση, τα έργα του Κ. Πολίτη έχουν μέσα στην ομορφιά τους κάτι το ασυγκράτητο, το απειθάρχητο, κάτι που ξεχειλίζει σαν μουσική που, αν δέχεται ρυθμό, δε δέχεται όμως περιγράμματα· κάτι ακόμη που φυτρώνει ξαφνικά, πρωτότυπα, απροσδόκητα όπως το κάλλος ενός τοπίου ξαφνικά σταματά τον διαβάτη· κάτι που είναι εντελώς φυσικό και γνήσιο και αθώο· κάτι, τέλος, από την τελειότητα των πνευματικών διαστάσεων που έχουν συλληφθεί μια για πάντα και που τίποτε δεν υπάρχει φόβος να τη φθείρει.
Το έργο του Κ. Πολίτη είναι για μένα η υπέρτατη προσπάθεια της μεταπολεμικής μας λογοτεχνίας και οι ατέλειες του ενισχύουν μέσα μου την εντύπωση ότι ο Πολίτης ενίκησε έπειτα από ένα δύσκολο όσο και αδιόρατο αγώνα. Έτσι και οι ατέλειες μου φαίνονται συμπαθείς, καθώς τις βλέπω σα στιγμές αδυναμίας ενός δυνατού καλάμου και μιας ψυχής αποφασισμένης να νικήσει.»