«Διαβάζοντας μ' ευχαρίστηση, ξυπνώντας και βαθύτερες απηχήσεις στην ψυχή και στο πνεύμα, τα δώδεκα σύντομα διηγήματα, πρώτα που δημοσιεύει, και στα οποία έδωσε, και που θα μπορούσαν όλα σχεδόν να έχουν τον τίτλο του τελευταίου διηγήματος Ζητείται ελπίς... Η έως τώρα πείρα του κ . Σαμαράκη τον έχει οδηγήσει στο συμπέρασμα, το απαρασάλευτο, θα 'λεγες, ότι ουσία της ζωής είναι η τραγωδία. Και την πείρα του αυτή την υποβάλλει έμμεσα, διηγούμενος απλά και λιτά... Στο τραγικό αυτό όραμά του βάζει πού και πού και πινελιές ειρωνείας και. σάτιρας ο κ. Σαμαράκης, ειρωνείας πικρής που υπογραμμίζει την τραγική νότα... Έχει τόση δραματική σύσταση καμιά φορά η ειρωνεία του κ. Σαμαράκη και είναι τόσο πυκνά συνυφασμένη με την τραγική του αίσθηση της ζωής, ώστε δεν την ξεχωρίζεις — το δράμα, οξύ και κυριαρχικό, τη σκεπάζει... Υπάρχει ένας τρόπος εκφραστικός, που δε φιλοδοξεί τίποτε περισσότερο από το να αφηγηθεί γεγονότα και να μεταδώσει αισθήματα, και μια χάρη αφηγηματική. Ξυπνούν το ενδιαφέρον μας και διαβάζουμε μ' ευχαρίστηση αυτά που μας διηγείται ο κ. Σαμαράκης. Γιατί έχει, έμφυτη ή επίκτητη, μια τέχνη αφηγηματική, αλλ' ίσως και γιατί στη φωνή του ξανοίγουμε μια συμπόνια αληθινή για τη δυστυχία του ανθρώπου.»