«Η κα Αξιώτη αφηγείται μια ζωή -ίσως τη δική της— όπως αναπαρασταίνεται η περιορισμένη ζωή μας, όταν την αναπολούμε στην μνήμη μας. Τα διάφορα επεισόδια που ζήσαμε, τα διάφορα πρόσωπα που γνωρίσαμε συγχέονται, άλλα που τα πιστέψαμε άλλοτε ουσιαστικά, εμφανίζονται μισοσβησμένα, άλλα που τα θεωρήσαμε ίσιος κι ασήμαντα, αποχτούν έξαφνα μια εξαιρετική αναγλυφικότητα, άλλα προσλαμβάνουν απροσδόκητες προεχτάσεις. Η κα Αξιώτη θέλησε να αναστήσει τη μορφή του ετέρου, που περιβάλλει τη ζωή, όταν δεν τη ζούμε πια, αλλά μόνο τη θυμούμαστε και τη συλλογιζόμαστε. Η πρόθεση της είναι εξαιρετικά πρωτότυπη. Το έργο της, το επαναλαμβάνω, δεν είναι ολοκληρωμένο, μα όταν συλλογισθεί κανείς ότι η συγγραφεύς είναι πρωτόπειρη, και το πόσον είναι δύσκολο να μεταδοθεί σύγχρονα πλαστικά και υποβλητικά η διάθεση του ονείρου, αναγνωρίζει ότι η κα Αξιώτη έχει σπάνιο ταλέντο. Το βιβλίο της, για την ώρα είναι μόνο υποβλητικό· αργότερα, η κα Αξιώτη θα αποχτήσει φαντάζομαι και πλαστικότητα.»