«Γράφοντας εδώ και είκοσι χρόνια περίπου, από άλλες στήλες, για το Πλατύ ποτάμι του κ. Γιάννη Μπεράτη, σημείωνα ότι πρόκειται για το καλύτερο ίσως πεζογράφημα, από όσα ενέπνευσε ο αλβανικός πόλεμος. Είχα υπόψη μου μονάχα το πρώτο μέρος, που κυκλοφορούσε τότε σε χωριστό τόμο. Ολοκληρωμένο το πεζογράφημα, όπως το διαβάζω σήμερα, στην ωραία έκδοση του "Ταχυδρόμου", διαπιστώνω ότι δεν υπάρχει λόγος να αναθεωρήσω κατά τίποτε τη γνώμη μου. Κι ας πλουτίστηκε από τότε η σχετική φιλολογία με πλήθος δημοσιεύματα, μερικά από τα οποία μάλιστα, καθόλου ασήμαντα.
Το Πλατύ ποτάμι παραμένει, νομίζω, μοναδικό. Και για την ειλικρίνεια της μαρτυρίας και για την άκρα αντικειμενικότητα του και, κυρίως, για την ανθρώπινη αλήθεια που περικλείει. Γιατί εδώ δεν πρόκειται για καταγραφή συμβεβηκότων και καταστάσεων, από την οποίαν ο αφηγητής αγωνίζεται να κάνει αφαίρεση του εαυτού του για να αποδώσει "πιστότερα" την πραγματικότητα, ούτε για απόπειρα συνθετικής θεώρησης του ιστορικού γεγονότος στο σύνολο του, με την αναπόφευκτη παρεμβολή της φαντασίας, που εισάγει, αναγκαστικά το στοιχείο της "φιλολογίας". Ο άνθρωπος και το γεγονός στην περίπτωση του κ. Μπεράτη ταυτίζονται. Γνωρίζουμε τα συμβεβηκότα από τις αντιδράσεις, τις καθαρά προσωπικές, και. τα συμβεβηκότα μας βοηθάνε να εισδύσουμε στο εσωτερικό του ανθρώπου. Γι' αυτό αποκτά τόση βαρύτητα η εντιμότητα, η τόλμη, η ειλικρίνεια και η απουσία της όποιας προκατάληψης, που χαρακτηρίζουν τον αφηγητή.»