«Ο δεύτερος αυτός τόμος -που, όπως και η Λέσχη, μπορεί να διαβαστεί και χωριστά- παίρνει τον τίτλο του από το κεντρικό πρόσωπο της Αριάγνης (Αριάδνης), μιας θαυμαστά σαρκωμένης μητρικής μα και ερωτικής μορφής, που με άλλα ονόματα έχει σκιαγραφηθεί επανειλημμένα από τον κ. Τσίρκα. Εδώ, στον κάπως υπερβολικά υπογραμμισμένο ρόλο της Οδηγήτριας μέσα στον λαβύρινθο των κάθε λογής παθών που κακοφορμίζουν στο Κάιρο των αρχών του 1943, υψώνεται — ευτυχώς όχι μόνο συμβολικά — ως η μόνη στέρεη και ολοκληρωμένη μορφή της "ακυβέρνητης πολιτείας". Γύρω της κινούνται πλήθος πρόσωπα — μερικά από αυτά είναι ήδη οικεία στους αναγνώστες της Λέσχης — σχεδόν όλα χαρακτηρισμένα με την χρειαζούμενη πλαστικότητα και ακρίβεια, ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζουν δύο Αιγύπτιοι: ένας άντρας και το παιδί του.
Από την άποψη αυτή, ιδιαίτερα αξιοσημείωτη και εδώ είναι η ικανότητα του κ. Τσίρκα να βλέπει τους Αιγυπτίους με τα ίδια μάτια με τα οποία βλέπει τους Αιγυπτίους — χωρίς καν την αγαθή συγκατάβαση του καλοπροαίρετου άποικου, και φυσικά χωρίς την εύκολη κατάχρηση γραφικών στοιχείων. Γι αυτό και η λογοτεχνική προσφορά του, ιδίως με τούτο τον δεύτερο τόμο, αποκτά διπλή αξία: δεν είναι μόνο το τίμιο χρονικό της πάλης μιας ευαίσθητης και ρωμαλέας ανθρώπινης συνείδησης σε μια από τις πιο κρίσιμες και σκοτεινές ώρες της εθνικής μας ιστορίας, αλλά και το μνημείο μιας ακόμα νησίδας — ή μάλλον: μεγαλονήσου — του Ελληνισμού, που καταποντίστηκε μέσα στην δίνη της Ιστορίας.»