Στον Πύργο του ακροπόταμου η ίδια πρόθεση, ευρύτερη μόνο και πιο τολμηρή, αλλά πάντα ηθογραφική. Άλλωστε μας ειδοποιεί αμέσως το εξώφυλλο του βιβλίου: «Ο Πύργος των ακροπόταμον – Ηθογραφία. Με όλη όμως την προειδοποίηση, με όλο το θέμα και το μέρος που τοποθετείται, γρήγορα καταλαβαίνεις ότι ο Χατζόπουλος έχει προχωρήσει αρκετά. Χωριό κ’ εδώ, κι ο διάλογος πάλι ιδιωματικός, κ’ η νοοτροπία καθαρά, πιστά, αλλά κάπως ευρύτερα επαρχιακή. Τρεις κόρες παλιού έπαρχου, οι φιλοδοξίες τους, που αρχίζουν από τους αξιωματικούς των στρατιωτικών αποσπασμάτων και καταλήγουν στον επιλοχία και στους λοχίες, οι κρυφοί και φανεροί έρωτες τους, ο αδελφός τους που γυρίζει κάποτε αξιωματικός, που τους δίνει ελπίδες, σηκώνει την υπόληψή τους αλλά και δεν αργεί να καταλάβει ότι το σπαθί του κόβει ως ένα σημείο, όχι ως εκεί που πιστεύει και θέλει κι αυτός και οι αδελφές του, τέλος η προσγείωση, η ζωή χωρίς ελπίδες και όνειρα. Ο Πύργος τον ακροπόταμον ηθογραφία αναμφισβήτητη. Εδώ όμως δεν κυριαρχεί ο διάλογος. Ο αφηγητής έχει το λόγο του, τη σκέψη του, τα δικά του κινήματα και τα δικά του συμπεράσματα, κ’ έρχονται στιγμές που αφήνει να φανεί ότι αισθάνεται τον εαυτό σα φυλακισμένο στα πλαίσια της ηθογραφίας.