«Από ποιητική άποψη, το Άσμα Πολεμιστήριον δεν αποτελεί κάποια κραυγαλέα εξαίρεση στο σώμα της νεοελληνικής ανθολογίας της εποχής: αυτό είταν το είδος των στιχουργημάτων που πολλαπλασίαζαν οι μισμαγιές και που τραγουδιόταν στις πόλεις θέλγοντας τους αισθαντικούς νέους· μ’ αυτού του είδους τα τραγούδια στόλισαν τα βιβλία τους ο Ρήγας Βελεστινλής και ο Ψαλίδας. Είναι μια λόγια ποίηση, που γρήγορα έγινε λαϊκή, για να διασταυρωθεί, στη συνέχεια, και με το δημοτικό τραγούδι και να οδηγηθεί σε συνθέσεις, όπως του Χριστόπουλου ή του Βηλαρά, που θα χαράξουν τους νέους δρόμους της νεοελληνικής ποιητικής δημιουργίας. […] Το στιχούργημα του Κοραή εμφανίζεται καλά πλαισιωμένο από τη μέση ποιητική παραγωγή του καιρού του. Άλλωστε, εκείνο που κατά κανόνα χαρακτηρίζει τα πατριωτικά και τα επαναστατικά τραγούδια, δεν είναι τόσο η ποιότητα των στίχων τους, όσο η αμεσότητα της ανταπόκρισης που μπορούσαν να προκαλέσουν με το περιεχόμενό τους. […] Ο Κοραής θέλησε να εισαγάγει ουσιώδη στοιχεία από την ιδεολογία του νεοελληνικού Διαφωτισμού. Τα άλλα, όσα προέρχονται από τη συγκυρία, παραπέμπουν κι εκείνα σε επιδιώξεις που, από τα χρόνια της γαλλικής επανάστασης, έχουν αρχίσει να ενσωματώνονται στα μονιμότερα αιτήματα των πιο προωθημένων ομάδων της ελληνικής διανόησης, εκείνων ακριβώς, που στην εικοσαετία 1800-1820, θα έχουν για εμψυχωτή τους τον Κοραή. (σελ. 37-38)